Brrrr Rabarrrberrrrrr

"Heej, Pimindekeuken, hoe staat jouw rabarber?" Een vriend had zojuist zijn moestuin leeggehaald en dacht: laat ik Pim eens vragen hoe of wat. Lullig momentje, want rabarber verbouwde noch kookte ik. Sterker nog: het eten van rabarber kan ik me niet eens herinneren! "Deze zal toch niet in het rijtje van de pompoen en de rode biet komen?", dacht ik toen. Gelukkig beschik ik over zo'n drie-en-een-halve meter kookboeken en de uitkomst is positief: rabarber is bijzonder makkelijk te bereiden en erg lekker. Goddank!

Rabarberjam met vanille hangop op een mini pannenkoekje

Rabarberjam
Ook zonder zo'n collectie kookboeken red je het trouwens wel: een klein rondje Google levert bijzonder veel recepten op. Het is ook té eenvoudig voor woorden: Verwijder de harde uiteinden, snijd de rabarberstengels in stukken, voeg een klein beetje vocht toe en een stevige schep (ongeveer de helft van het rabarbergewicht) geleisuiker. Aan de kook brengen, vijf minuutjes doorkoken en klaar is je jam. Een (heeeeele) uitgebreide beschrijving, inclusief tools en technieken, vind je op www.hoedoe.nl.

Anyway, dat is de basis. Grote smaakvrienden van rabarber voor wat variatie: aardbeien (pas op het laatste moment toevoegen), sinaasappel (sap in plaats van water, of een beetje rasp van de schil) en gember (in de vorm van siroop of vers als plakjes) en/of kardemomzaad voor een pittige variant. Mogelijkheden genoeg dus.

Ouwe omaatjes gebruiken trouwens nog een ander ingrediënt: krijt. Da's om oxaalzuur te neutraliseren, een natuurlijk stofje dat in rabarber zit. Hierdoor heb je minder suiker nodig en bijt dat zuur niet zo op je tanden. De meningen zijn tegenwoordig wel een beetje verdeeld. Zeker als je niet heel veel rabarber eet (of spinazie, waar ook oxaalzuur in zit), kun je krijt gewoon gebruiken voor 't schoolbord.

Te eten?
Jazeker! Samen met hangop met vanille op een klein pannenkoekje als toetje: heerlijk! Maar ook als fris-zoet element bij geroosterd varkensvlees. En wat te denken van een bruine boterham met ouwe kaas... toppertje!

Zijn er ook miskleunen? Een beetje... Ik had ook een receptje waarbij rabarber werd gebruikt in een soort zalmtartaar. Rabarber, komkommer en zalm, alle drie in kleine blokjes gesneden, gemengd met kappertjes, azijn en peper en zout. Niet dat de rabarber nou vies was ("Eten is nooit vies, hooguit niet lekker!") maar ik vond dat nou niet echt de klapper van de week.

Nee, van oud Hollandsche rabarber maak je oud Hollandsche rabarberjam; kan ik voortaan weer meepraten met mijn moestuinvrienden!

Bietjes op je tietjes

"Ja, worstjes op mijn borstjes, bietjes op mijn tietjes en op mijn hoofd een haantje uit de grill." Ik ben er pas vanmorgen achter gekomen dat het eigenlijk bietjes op mijn knietjes was, maar goed. het was mijn eerste kennismaking met bietjes. De tweede keer was op mijn bord en wat vonden wij dat vies! De derde keer was met sinterklaas toen we van een vervelende oom een hapje bietjes uit een HAK potje moesten lepelen om onze cadeautjes te krijgen. Ik heb daarna met veel plezier gespeeld met de lego maar voor de rest van mij leven wist ik: Geen bietjes meer voor mij!

Bloody mess
Die rooie groente heeft me daarna nog een aantal keren proberen te verleiden, maar zonder succes. De aardappel-huzarensalade van mijn tante, de combinatie van haring met bietjes in een Scandinavisch restaurant: het zal allemaal best lekker zijn geweest, maar ik bleef het een bloedigere bende vinden. Zijn bijnaam, krootjes, helpt natuurlijk ook niet. Dat klinkt toch een beetje alsof je je tanden in een bak kroos zet, inclusief de weeïge lucht die vaak van een slootje komt. Sloot, kroos, kroot: niet goed.

Op de markt
Ja en daar liep ik dus afgelopen weekend over een markt met vijf groenteboeren. Ik was in een bui dat ik wel weer eens wat nieuws wilde proberen en nadat ik bij de eerste twee kraampjes nog veilig voor artisjokharten en wilde spinazie ging, ben ik bij de derde post toch voor de bijl gegaan. "Doet u mij maar één biet, meneer de groenteboer..."  Groenteboer: "Ze gaan per bosje, meneer de twijfelbibs." Oei!

In de keuken, met een stapel kookboeken
Eenmaal thuis was het snuffelen geblazen in mijn kookboekencollectie. Want, ja, hoe maak je die krengen eigenlijk klaar? En ik wilde niet veilig voor bietensoep gaan, waarbij bereiding en tijd niet zo'n rol spelen. Bovendien hoort bietensoep zo'n beetje terecht in de categorie pompoensoep, en daar is pimindekeuken aantoonbaar niet zo gek op. Gelukkig vond ik een mooi receptje in de River Cafe Cookbook Green: met tijm en een gulzige scheut olijfolie in de oven bakken en dat dan serveren met wat geraspte mierikswortel. Klonk maakbaar en afgezien van de biet ook erg smaakvol. Maar ja, ik had geen mierikswortel... Wel nog een bol mozzarella, een stukje parmezaan en een tomaat. En rucola en tijm groeien doorlopend in mijn tuintje. Het werd dus wel even iets anders, maar zo op het eerste gezicht leek het me wel een strak plan. Het deed ook wel een beetje Italiaans aan: Insalata di Barbabietola. Klinkt ook veel beter dan krootjes, toch?

En het resultaat...
Nadat de barbabietola met flinke plas olio d'oliva, een paar takjes timo en wat sale een uur in de forno had gezeten, en ik dus lekker een wijntje had gedronken, was het daarna kinderspel. Bedje van rucola, mozzarella in stukken scheuren, wat tomaat erbij, oja die bietjes erbij, paar druppels citroensap en, vooruit, nog wat olijfolie, voor de gezelligheid nog wat losse tijm en parmezaan eroverheen. Nog even de pepermolen een zwieper en genieten maar!

Eerlijk? Het was heerlijk! Vooral de mozzarella met tijm en parmezaan was zalig. Tomaat en rucola vind ik altijd lekker en ik heb een goeie olijfolie. En dat in combinatie met citroensap, zeezout en peper geeft alles een geweldige oppepper! Maar die bietjes dan? Nou, die waren wel oké... Ik ben natuurlijk inmiddels een volwassen vent en eet netjes mijn bordje leeg. Maar om nou te zeggen dat ik ze lekker vond? Nee, doe mij maar tietjes.


Links:

• Ria Valks "De liefde van de man gaat door de maag (1975)" op YouTube

• Songtekst van dit prachtige lied