Bietjes op je tietjes

"Ja, worstjes op mijn borstjes, bietjes op mijn tietjes en op mijn hoofd een haantje uit de grill." Ik ben er pas vanmorgen achter gekomen dat het eigenlijk bietjes op mijn knietjes was, maar goed. het was mijn eerste kennismaking met bietjes. De tweede keer was op mijn bord en wat vonden wij dat vies! De derde keer was met sinterklaas toen we van een vervelende oom een hapje bietjes uit een HAK potje moesten lepelen om onze cadeautjes te krijgen. Ik heb daarna met veel plezier gespeeld met de lego maar voor de rest van mij leven wist ik: Geen bietjes meer voor mij!

Bloody mess
Die rooie groente heeft me daarna nog een aantal keren proberen te verleiden, maar zonder succes. De aardappel-huzarensalade van mijn tante, de combinatie van haring met bietjes in een Scandinavisch restaurant: het zal allemaal best lekker zijn geweest, maar ik bleef het een bloedigere bende vinden. Zijn bijnaam, krootjes, helpt natuurlijk ook niet. Dat klinkt toch een beetje alsof je je tanden in een bak kroos zet, inclusief de weeïge lucht die vaak van een slootje komt. Sloot, kroos, kroot: niet goed.

Op de markt
Ja en daar liep ik dus afgelopen weekend over een markt met vijf groenteboeren. Ik was in een bui dat ik wel weer eens wat nieuws wilde proberen en nadat ik bij de eerste twee kraampjes nog veilig voor artisjokharten en wilde spinazie ging, ben ik bij de derde post toch voor de bijl gegaan. "Doet u mij maar één biet, meneer de groenteboer..."  Groenteboer: "Ze gaan per bosje, meneer de twijfelbibs." Oei!

In de keuken, met een stapel kookboeken
Eenmaal thuis was het snuffelen geblazen in mijn kookboekencollectie. Want, ja, hoe maak je die krengen eigenlijk klaar? En ik wilde niet veilig voor bietensoep gaan, waarbij bereiding en tijd niet zo'n rol spelen. Bovendien hoort bietensoep zo'n beetje terecht in de categorie pompoensoep, en daar is pimindekeuken aantoonbaar niet zo gek op. Gelukkig vond ik een mooi receptje in de River Cafe Cookbook Green: met tijm en een gulzige scheut olijfolie in de oven bakken en dat dan serveren met wat geraspte mierikswortel. Klonk maakbaar en afgezien van de biet ook erg smaakvol. Maar ja, ik had geen mierikswortel... Wel nog een bol mozzarella, een stukje parmezaan en een tomaat. En rucola en tijm groeien doorlopend in mijn tuintje. Het werd dus wel even iets anders, maar zo op het eerste gezicht leek het me wel een strak plan. Het deed ook wel een beetje Italiaans aan: Insalata di Barbabietola. Klinkt ook veel beter dan krootjes, toch?

En het resultaat...
Nadat de barbabietola met flinke plas olio d'oliva, een paar takjes timo en wat sale een uur in de forno had gezeten, en ik dus lekker een wijntje had gedronken, was het daarna kinderspel. Bedje van rucola, mozzarella in stukken scheuren, wat tomaat erbij, oja die bietjes erbij, paar druppels citroensap en, vooruit, nog wat olijfolie, voor de gezelligheid nog wat losse tijm en parmezaan eroverheen. Nog even de pepermolen een zwieper en genieten maar!

Eerlijk? Het was heerlijk! Vooral de mozzarella met tijm en parmezaan was zalig. Tomaat en rucola vind ik altijd lekker en ik heb een goeie olijfolie. En dat in combinatie met citroensap, zeezout en peper geeft alles een geweldige oppepper! Maar die bietjes dan? Nou, die waren wel oké... Ik ben natuurlijk inmiddels een volwassen vent en eet netjes mijn bordje leeg. Maar om nou te zeggen dat ik ze lekker vond? Nee, doe mij maar tietjes.


Links:

• Ria Valks "De liefde van de man gaat door de maag (1975)" op YouTube

• Songtekst van dit prachtige lied