Voor wie een grote muil heeft

Zoals de kwaliteit van de margherita de kwaliteit van een pizzeria definieert, zo is de club sandwich hét gerecht wat laat zien hoe goed de lunchroom is. Als ik het op de kaart zie, bestel ik m eigenlijk altijd. Maar iedere keer vraag ik me af:
   1) hoe eet ik dit zonder dat mijn muil als een laadklep open staat? 
   2) hoe voorkom ik dat tomaten en komkommers bij mijn buren in het gezicht schieten en 
   3) wáárom liggen er eigenlijk van die stomme, onnodige chipjes bij?
Kortom: Club Sandwich, hoe eet je dat in godsnaam?!

De club sandwich is zo'n prachtige klassieker! En kent daardoor ook heel veel verschijningsvormen:  geroosterde, gegrillde of gerookte kip; wel/niet met komkommer, tomaat, rode ui (jek!), sla, spek, ham, zalm of tonijn en, als je pech hebt, de gouden IKEA-hotdog-versiering: mayonaise, mosterd & ketchup. Dat alles wordt bijeengehouden tussen drie, vier of vijf boterhammen, diagonaal doorgezaagd, ergens zit er dan een stokje in om de boel bijeen te houden. En tenslotte trekt men een zakje Lays chips open...

The battle
Tja, en dan begint het gevecht. Je pakt een stapeltje, trekt de prikker er uit en probeert een eerste hap te nemen. Kansloos natuurlijk. Zo groot is je mond helemaal niet en de uiteinden van de sandwich beginnen een beetje te lellen. Mes en vork pakken? Welnee, je doet gewoon een tweede poging. Weer mislukt. Ondertussen begint je sandwich uiteen te vallen: de harde, gladde tomaten en komkommerschijfjes glibberen tussen de saus weg en de eerste klodders saus zitten op je vingers. De sandwich afpellen in enkele boterhammen? Cruciale misser! Onder- en bovenkant zijn besmeurd met saus en dus plakt nu alles aan elkaar maar vooral aan jou. Met een mix van vouwen, rollen, stouwen en scheuren verorber je de club sandwich dan eindelijk toch, maar fraai was het (weer) niet. En dan zitten die chipjes je nog aan te staren. En onbedoeld kauw je ook die nog weg...

Pimindekeuken Club Sandwich
Mijn versie van de club sandwich: gewoon niet te veel ingrediënten; dan wordt die stapel niet zo hoog. Ten tweede: geen gladjakkers erbij. Wel gebruiken: smaakvol vlees, goede kaas, een blaadje stevige sla voor frisheid en contrast. En tenslotte: een intens lekkere, vette mayo en je niet te veel storen aan je vieze vingers. It's inevitable!

De Pimindekeuken Club Sandwich

Ingrediënten

3 sneetjes casino wit brood 

1 kippendij van circa 100 gram

6 plakjes pancetta

2 plakken cheddar kaas
2 blaadjes little-gem-sla

Voor de mayo:

1 eetlepel mayonaise

1 eetlepel crème fraîche 

10 sprietjes bieslook

1 mespuntje geraspte mierikswortel
1 eetlepel geraspte grana padano

sap en rasp van een halve limoen

paar druppels tabasco of peperoncino-olie

paar druppels gembersiroop

verse zwarte peper en grof zeezout

Voorbereiding

Bak de plakjes pancetta uit in een droge koekenpan op laag vuur. Dep de kipfilet droog, wrijf in met peper en zout en bak of grill de kipfilet. Snijd in plakjes van ½ cm dik. Was de sla en maak droog in een centrifuge of in een droge theedoek. Snijd de bieslook in hele dunne ringetjes. Meng de mayonaise en de room met de grana padano, mierikswortel, bieslook, tabasco, limoensap en -rasp en gembersiroop en breng goed op smaak met peper en zout. Rooster of grill de sneetjes brood.

Go-go-go!
En dan gaan we stapelen. Smeer het eerste sneetje brood in met ¼ van de mayonaise en beleg dit met de helft van de kip, 3 plakjes pancetta, 1 plakje cheddar en 1 blaadje sla. Besmeer het tweede sneetje brood aan twee kanten met de mayo, plaats er op en maak weer een laagje van de kip, spek, kaas en sla. Besmeer tenslotte het laatste sneetje met de resterend ¼ van de mayo en plaats deze (mayokant onder!) op de laatste laag.

Druk de club sandwich stevig aan, prik in elke zijkant een satéstokje en snijd de sandwich twee keer diagonaal door middel, waardoor je vier ietwat hoge driehoekjes krijgt met in elk een stokje.

That’s it! Geen olijven, geen chips en min of meer beschaafd te eten.