Smaakt sushi lekkerder als je tegenover een Japanse zit? Laatst liep ik langs een sushi bar en zag twee mannen aan elk een tafeltje zitten. De ene zat tegenover een Japanse vrouw. Geen honderd-jaar-terug-in-de-tijd-Japanse in een zijden jurk en met een knot haar met twee breinaalden er in. Nee, zijn tafeldame was gewoon een moderne vrouw met een roze shirt van Abercrombie & Fitch, gouden oorringetjes in en een kek spijkerjekkie, maar toch onmiskenbaar van Japanse origine.
De andere man zat tegenover een roodharige vrouw, type Schotse of Ierse stoot: Smal gezicht met een bleke huid met sproeten, groene, ronde ogen en een olijk wipneusje. Allebei hele leuke vrouwen, denk ik, maar stel nou dat beide mannen exact hetzelfde bestellen. De sashimi, sushi maki en nigiri wordt neergezet, een kopje thee wordt ingeschonken, de sfeer is aan beide tafels ronduit aangenaam. Beide heren pakken de stokjes, klemmen deze tussen de Hollandse worstenvingers en pletten ietwat onhandig de prachtig opgemaakte sushi half plat. Dan brengen ze de sushi voorzichtig naar hun mond, kijken ze schuin over de sushi naar hun disgenoot -indruk wordt vastgelegd door hersencellen-, glimlach, hapje in de mond, nog een glimlach, kauwen, proeven, heel kort de ogen dicht, doorslikken en, vooruit, nog een glimlach. Wat denk je? Smaakte die sushi nou even lekker voor beide mannen? Ik denk het niet.
Heston Blumenthal en Multi-sensory cooking
De Britse chefkok/laborant Heston Blumenthal doet er al jaren onderzoek naar, dat multi-sensory cooking. In zijn TV show en kookboek "In search of perfection" gaat hij niet alleen op zoek naar de beste ingrediënten en bereidingsmethoden om mond en neus te bekoren, maar ook naar factoren die de andere zintuigen prikkelen. Zo kun je in zijn restaurant in hartje Londen het gerecht
Sounds of the Sea bestellen. Naast een bord met de prachtigste stukjes vis, schaal- en schelpdieren, gedecoreerd met diverse soorten zeewieren, krijg je tevens een koptelefoon. Tijdens het eten hoor je dan de branding die kapot slaat op het strand, met zo af en toe het geluid van een meeuw, het gelach van een spelend kind en het getoeter van een schip ver weg op zee... Wauw!
De industrie weet het ook!
 |
| een authentiek Bertolli omaatje |
Helaas heeft de industrie dit ook ontdekt. Alleen wordt in dat geval niet iets heel lekkers nog lekkerder gemaakt door een mooie, stijlvolle verpakking. Nee, een vlakke, goedkope bak stijf-geconserveerde producten (denk aan lasagne-uit-een-pakje, denk aan Limburgse-arpergesoep-uit-een-zakje, dat soort werk) wordt met behulp van "ambachtelijke reclames" en natuurlijk "volgens traditioneel recept" tot iets schijnbaar eetbaars geüpgraded. Dat
traditionele recept bevat trouwens verbazend vaak de ingrediënten zout, kostenreductie, emulgatoren, above-the-line-marketing, nog meer zout, production efficiency, vetten en suikers en een laatste schepje zout. Maar goed, volgens de reclame heeft een stokoude mama uit Toscane haar eeuwenoude recept prijsgegeven, de muziek is mooi, de mannen zijn stoer, de vrouwen sexy dus dat wordt smullen, toch?
Werkt het echt?
Werkt het echt? Zijn we zó makkelijk te neppen? Ja, ik vrees van wel. Lekker eten heeft veel, heel veel met omstandigheden te maken. Muziek, aankleding, het weer en natuurlijk de mensen bepalen voor een groot deel je eetervaring. Hoe goddelijk was die hele simpele spaghetti wel niet die je at tijdens de vakantie in Toscane! Of andersom, denk je eens in: je krijgt een heerlijk bordje nasi goring met ajam sambal voorgeschoteld, biertje erbij, schaaltje kroepoek, mjam mjam mjam. Totdat je beseft dat je in pizzeria Il Duomo bent en Mario, Toni, Andrea, Isabella en Giorgina luidkeels pizza's zoals Margherita, Pescatore en Ai Funghi bij het tafeltje met het rood-wit-geblokt kleedje van signor Cantagallo en signora Mangiamolto serveren. Ciao mama, hoe smaakt nù die nasi goring?
Doe er je voordeel mee!
Zoals de reclamejongens zeggen: "Vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van!" De volgende keer als je risotto maakt, zet je zachtjes wat Italiaanse muziek op. En dan niet Eros Ramazzotti of Andrea Bocelli, die zijn al zo veel gedraaid in Nederland, daar kun je bijna een bal gehakt bij eten. Nee, probeer maar eens een stukje opera zoals Rigoletto of la Traviata, of draai eens Lucio Battisti of Nino Buonocore. Eet paella en veeg dan je handen af aan die gladde, niet absorberende Spaanse servetjes. Heb je meteen je herinnering aan dat restaurant in Sevilla terug. Serveer erwtensoep (met roggebrood en katenspek) in boerenbont servies en zeik over het weer. En de volgende keer als je bij McDonalds een hamburger besteld: draag gymschoenen en zet een baseball cap op, kauw tijdens het eten ook op kauwgom, zeg heel vaak "Oh my God!", "I'm like", "What ever" en vooral veel "You know", weet je. Geheid dat dan die slappe lap mager rundvlees met vette, zoute saus en sponsachtig broodje naar Amerika smaakt. Voor wat dat waard is... Muziek, borden, schalen, glazen, karaffen, n hoedje, takje rozemarijn, authentiek blikje olijfolie; het werkt allemaal!
Dan tenslotte nog een tip voor bij een romantisch etentje: steek kaarsen aan. Daar wordt elke man/vrouw mooier van. En dus jouw eten!
Eet smakelijk/Bon appetit/enjoy your meal/buen provecho/十分に召し上がれ/selamat makan/胃口好/bon όρεξη/bon étvágyat*
(*) omcirkel wat op je eten van toepassing is.
Links:
Een link naar een datingsite, gespecialiseerd in Japanse vrouwen leek me wat ongepast...
